11 Mart 2006, saat 14.00...Kalbim heyecandan durmak üzereydi. Kolay mı 9 ay sürdü meraklı bekleyiş.Veee, bir ses o da ne? Minik bir kurbağa...İşte o an, Atay'ımla ilk karşılaşmamız. Allah'ım yok böyle bir güzellik.Hele bu ufak mucizevi varlığı kucağıma aldığımda dilim tutuklu gözlerim konuşur olmuştu.Melekler gibi birşeydi.yumuk yumuk elleri , tontiş bir yüzü , minicik bir burnu ,sarı sarı saçları vardı(MAŞALLAH).Daha gözlerini açamıyordu ; ışığa duyarlıydı çünkü alışması gerekiyordu.Öznurum'da çok iyiydi. Yılmaz ailesinin en küçük bireyi anne ve babasına mutluluk, huzur vermişti.Hepimiz kucakladık hoşgeldin dedik dünyamıza.Hepimizin içini mutlulukla dolduran ,yeni , tadını bilmediğimiz sevinçler yaşatan ,bu hayatta herşeye rağmen yaşanası anların olduğunu kanıtlayan bir zaman dilimiydi yaşadığımız.Ve zaman çok çabuk geçti... Teyzesinin minik prensi, aşkı-serveti, erkeki, bitanesi üç yaşına girdi. Allah'ım seni nazarlardan korusun.... Seni çok seviyorum....
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder